مجموعه خاطراتی از برخی از اسیرهای ایرانی در مورد حوادث مربوط به دوران اسارت خویش در عراق است. در این اثر که حاصل مصاحبه با بعضی از آزادگان ایرانی پس از آزاد شدن آنان است، به گوشه‌هایی از رنج‌ها، خلاقیت‌ها و اتحاد و همبستگی این افراد در اردوگاه‌های عراق اشاره شده و ابعادی از غربت، مصیبت، مظلومیت و شکنجه‌های روحی و جسمی آنان و بی‌تفاوتی نیروهای صلیب سرخ جهانی و سایر نهادهای بین‌المللی در این زمینه به تصویر کشیده شده است.
نگارنده اسارت را از دید این افراد نه تنها ننگ ندانسته بلکه آن را سند افتخار آنان معرفی نموده و تفاوت آزادی و آزادگی را بررسی نموده و نظام ولایی حاکم بر فضای اسارت را از منظر آزادگان بیان کرده است. وی به نوع مدیریت اوضاع آزادگان در اردوگاه‌های رژیم بعث عراق توسط افرادی چون سیدعلی‌اکبر ابوترابی نیز اشاره کرده و فاصله داشتن وضعیت اسرای ایرانی با قوانین کنوانسیون ژنو و بسیاری دیگر از قوانین بین‌المللی را به تصویر کشیده است.
